Αδράνεια

Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει
Γ. Σεφέρης

Αρθρο της Ιωάννας Στιντσούδη

Μέσα στην οικονομική ανέχεια και εξαθλίωση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως ελληνική κοινωνία, επιβάλλεται να αλιεύσουμε μέσα από τα βάθη της ψυχικής μας υπόστασης τη δύναμη να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε για μια αλλαγή, για κάποιο φως προς το μέλλον. Αυτή η διαδικασία για πολλούς αποτελεί άθλο. Διότι είναι πολύ δύσκολο μέσα από το χρώμα της πίσσας να αντλήσεις λίγο άσπρο, λίγο γαλάζιο.

Τα καλύτερα χρόνια των νέων ανθρώπων περνούν μέσα στην αδράνεια… Τώρα που έχουν την σωματική και πνευματική δύναμη, δεν υπάρχουν δουλειές για να την αξιοποιήσουν, δεν υπάρχουν ευκαιρίες, δεν υπάρχει όρεξη για ζωή. Ή μάλλον, αυτή υπάρχει, απλά δεν καρποφορεί η ευκαιρία να τη ζήσει με τον τρόπο που επιθυμεί ο καθένας. Βέβαια, υπάρχει και αυτή η «σωτήρια» επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας μέσω των διαφόρων πεντάμηνων προγραμμάτων που βγαίνουν κατά καιρούς! Ας μην είμαστε και αχάριστοι για την προσπάθεια καταπολέμησης της ανεργίας!

Βλέπουμε το κράτος να συνθλίβει τη χώρα μας αργά και βασανιστικά, αθόρυβα και υποχθόνια, κι εμείς ως θεατές αυτού του ντόμινο κοιτάμε… Κοιτάμε γιατί δεν μπορούμε τίποτα άλλο να κάνουμε, καθώς η φωνή που βγαίνει από μέσα μας είναι αποπνικτική και αδύναμη – ή τουλάχιστον, έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε. Κάθε ελληνικό στοιχείο της χώρας που λέγεται Ελλάδα μολύνεται από τα λερωμένα χέρια των προδοτών που κατέστρεψαν και καταστρέφουν το λαό της, τη φύση της, τον πολιτισμό της.

Ελλάς δε σημαίνει πια φως. Αν μας έβλεπαν από κάπου οι πρόγονοι που την ανύψωσαν στα μάτια όλου του κόσμου, θα ντρέπονταν για μας, θα μας έφτυναν! Πότε, επιτέλους, θα καταλάβουμε ότι δε φτάνει να περηφανευόμαστε για το ένδοξο παρελθόν; Πότε θα κάνουμε τους απογόνους μας περήφανους; Εμάς τους ίδιους;

Και ποιο περιβάλλον θα είναι το ιδανικό για να συμβεί αυτό; Η μετανάστευση; Δυστυχώς, ούτε στο εξωτερικό οι δρόμοι είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα. Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να ξενιτευτούν για μια αξιοπρεπή ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους, άλλοι αποκόβονται από την οικογένειά τους για να το πετύχουν, αφήνοντας την καρδιά τους πίσω…

Ποιο μέλλον, όταν με χίλιες προσπάθειες αγωνιζόμαστε να υπάρξει παρόν;

Ποιο μέλλον;

Στιντσούδη Ιωάννα