Η Μέρκελ χώνει τη μύτη της και στο Σκοπιανό.

Την ώρα που η Γερμανία παραμένει άτεγκτη και δεν υποχωρεί ούτε κατά χιλιοστό στην παράλογη και απάνθρωπη πολιτική λιτότητας που μας επέβαλε -και σ’ όλη την Ευρώπη- απαιτεί από μας, να επιλύσουμε την διαφορά με τα Σκόπια «με διάθεση για συμβιβασμό», και μάλιστα επειγόντως.

Να βλάψουμε δηλαδή ακόμη περισσότερο τα εθνικά συμφέροντα για να πετύχει η Γερμανία τη πλήρη υποδούλωση των Βαλκανίων. Ίσως θεωρεί, πως ακόμη μια φορά ο κ. Σαμαράς, που είχε συναινέσει στο γερμανικό σχέδιο για διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να υπολογιστούν οι

συνέπειες, συνυπογράφοντας για την πρώτη απόσχιση -της Κροατίας- και με μόνο διαφωνούντα τον ασθενή Ανδρέα Παπανδρέου, μπορεί να επαναλάβει την ενέργεια.

Τι ζητά η Γερμανία; Στο ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά το τέλος της Διάσκεψης για τα Δυτικά Βαλκάνια, που πραγματοποιήθηκε στην Γερμανία, επισημαίνεται «η ανάγκη να επιλυθούν όσο το δυνατόν συντομότερα τα εκκρεμή διμερή θέματα, προς το συμφέρον των σχέσεων καλής γειτονίας και της αυξημένης σταθερότητας στην περιοχή...». Και επειδή η διαφορά για την ονομασία των Σκοπίων αποτελεί ένα από τα εκκρεμή διμερή θέματα, οι συμμετέχοντες -οι Βαλκάνιοι δηλαδή, μαζί με την Γερμανία, απούσης της Ελλάδας- συμφώνησαν ότι αυτή «η διαφορά πρέπει να λυθεί επειγόντως με διάθεση για συμβιβασμό από όλες τις πλευρές».

Το ρεπορτάζ υπάρχει δημοσιευμένο στις χθεσινές σελίδες της voria.gr., ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Να θυμίσω μόνο, πως σε ανύποπτο χρόνο, πριν από πολλούς μήνες, είχα εκφράσει σ’ αυτήν την στήλη τον φόβο μου, για την ανάμιξη της Γερμανίας στην ελληνοσκοπιανή διαφορά, όταν δέχθηκε η κα. Μέρκελ τον κ. Νίμιτς στην Καγκελαρία, για να συζητήσουν το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Ο κ. Νίμιτς είναι ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, και η μόνη του αποστολή είναι η διευθέτηση της διαφοράς μας ως προς το όνομα με τους Σλάβους των Σκοπίων.

Πώς νομιμοποιείται η Γερμανία να επεμβαίνει σε διαφορές τρίτων χωρών; Αλλά και πώς νομιμοποιείται να απαιτεί κι άλλον συμβιβασμό από την Ελλάδα; Η ερώτηση είναι ρητορική. Από καιρό έχει φανεί, πως ανατέθηκε στην Γερμανία η καθηγεσία της Ευρώπης, με τους Αμερικανούς να έχουν λόγο μόνον ως προς τα θέματα που άπτονται του ενδιαφέροντος του ΝΑΤΟ. Η Γερμανία επομένως, συμπεριφέρεται ως ύπατος στα ευρωπαϊκά πράγματα, έχοντας λόγο -μέσω της Τρόικας- σε θέματα που αφορούν ακόμη και στον καθορισμό του ελληνικού αιγιαλού.

Ο κ. Σαμαράς, είναι γνωστό πως έχει συμπάθεια προς την γερμανική πολιτική από την εποχή που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που τότε είχαμε παρασυρθεί από τον υφυπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κρίστοφερ, που από τον Μάρτιο του 1993 μας είχε ενημερώσει -κατά την έξοδό του από συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ στην Αθήνα- ότι τον Οκτώβριο του ιδίου έτους θα έχουμε εκλογές στην Ελλάδα.

Πράγματι, ο κ. Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ν.Δ. τον Αύγουστο και προκηρύχθηκαν οι εκλογές για να αναλάβει άλλος πρωθυπουργός, ο κ. Σημίτης, φίλα κι αυτός προσκείμενος στην γερμανική πολιτική. Η ανάμιξη του κ. Κρίστοφερ, μας είχε δώσει την εντύπωση ότι η ανατροπή της κυβέρνησης ήταν αμερικανικός δάκτυλος, και πιστέψαμε πως ο κ. Σαμαράς είχε αμερικανικό προσανατολισμό.

Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς διατυμπάνιζε με όλα τα μέσα και τους τόνους, ότι ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ν.Δ. επειδή ο κ. Μητσοτάκης υποστήριζε την πρόταση για ονομασία των Σκοπίων, ως «Σλαβομακεδονία». Και ο κ. Σαμαράς αυτό το θεωρούσε προδοσία. Όμως, το γεγονός ότι πολιτεύθηκε τόσα χρόνια με αυτό το επιχείρημα, και χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως «δεξιός» αποσπώντας από τη Ν.Δ. δεξιούς ψηφοφόρους και πολιτευτές, έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με τη σημερινή πολιτική του, όπου αποδέχεται την σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια. Αν το «Σλαβομακεδονία» -όπως δηλαδή αποκαλούσαμε επί δεκαετίες τους Σκοπιανούς και τους εν Ελλάδι υποστηρικτές τους- ήταν προδοσία, το Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, που υιοθέτησε τώρα ο κ. Σαμαράς, τι είναι;

Περιθώρια άλλων συμβιβασμών σ’ αυτό το ύψιστο εθνικό ζήτημα, δεν υπάρχουν ούτε κατά κεραία. Ο κ. Ν. Μέρτζος ορθώς αποκάλεσε το ζήτημα ως «όχημα» για τις περαιτέρω γνωστές και αιώνιες διεκδικήσεις ισχυρών κύκλων, που βάζου μπροστά τους αφελείς οπαδούς του Γκρούεφσκι, να πιστεύουν ότι την «Αιγαιακή Μακεδονία» την ετοιμάζουν γι’ αυτούς. Μια ματιά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, και αντιλαμβάνεται ο οιοσδήποτε, τι συμβαίνει.

Ο Μακεδών