Ο Χρήστος Σμίας για την απόφασή του να ψηφίσει το 3ο μνημόνιο

Κατά τη γνώμη μου, χθες δεν ψηφίσαμε για την νέα δανειακή σύμβαση, αλλά για το αν θα αφήναμε τον λαό - ιδιαίτερα τα πιο φτωχά στρώματα - σε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της οποίας τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι. Θα ήταν σαν να επιβραβεύαμε όσους έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και να μηδενίζαμε τις όποιες μικροκαταθέσεις των ανθρώπων του μόχθου που τις κράτησαν - με δικιά μας μάλιστα προτροπή - στην πατρίδα μας. Για να μη μιλήσω για τα εκρηκτικά προβλήματα μιας κοινωνίας χωρίς χρήμα, χωρίς τρόφιμα και φάρμακα, με τεράστια έκρηξη της ανεργίας.

Αν νομίζει κάποιος πως έπρεπε να φθάσουμε εκεί διαφωνώ ριζικά και πιστεύω πως δεν με εξέλεξε ο λαός για να τον οδηγήσω εκεί άσχετα με το αν ήταν δική μας ευθύνη η όχι. Μετά θα φερόμασταν στον πρωθυπουργό της χώρας σαν να πρόδωσε το λαό, ενώ ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στη μάχη αυτού του εξαμήνου ώστε το Ελληνικό ζήτημα να έρθει στην κορυφή της παγκόσμιας επικαιρότητας δημιουργώντας ρωγμές στο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και σπάζοντας την βιτρίνα της επίπλαστης δημοκρατίας του.

Η ρωγμή αυτή κατά τη γνώμη μου είναι το πρώτο στάδιο της σταδιακής αποδιάρθρωσης των πολιτικών αυτών και θα αποτελέσει τoν καταλύτη των εξελίξεων προς αυτή τη κατεύθυνση. Είναι τουλάχιστο αστείες για μένα δηλώσεις του τύπου σεβόμαστε και αναγνωρίζουμε τον αγώνα του πρωθυπουργού, στηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά δε ψηφίζουμε τα μέτρα που αναγκάσθηκε να φέρει. Και ας μου εξηγήσει κάποιος πως αντιλαμβάνεσαι την λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος με 61,3% όχι, και ταυτόχρονα έκδηλη την επιθυμία παραμονής στο ευρώ. Σαν ψήφο ρήξης και ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, ή μιας όσο γίνεται καλύτερης διαπραγμάτευσης;

Δεν είμαι ανόητος, ούτε αριβίστας, για να ισχυριστώ ότι αυτό που πέτυχε ο πρωθυπουργός ήταν μια καλή συμφωνία. Ούτε καν έντιμο συμβιβασμό δεν το λέω. Αλλά ήταν αυτό που μπόρεσε να αποσπάσει μέσα σε συνθήκες πρωτοφανών πιέσεων και με τον κίνδυνο να οδηγήσει αυτός το λαό στη χρεοκοπία που άλλοι με τις πολιτικές τους είχαν προετοιμάσει. Θα ήταν όμως μέγιστη πράξη αποφυγής ευθύνης - για τη διάσωση του προσωπικού μου γοήτρου αλλά και τη περιφρούρηση των ιδεωδών της αριστεράς - να εγκαταλείψω το καράβι τη στιγμή της μεγάλης φουρτούνας. Θα μείνω στο καράβι όσο καιρό αντιλαμβάνομαι ότι μπορώ να είμαι χρήσιμος και πιστός στη λαϊκή εντολή που για μένα λέει: Μείνε στη θέση σου και πάλεψε όσο μπορείς για να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες των κοινωνικών τάξεων που έχουν πληγεί περισσότερο και δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Μη μας εγκαταλείπεις στα δύσκολα. Τα εύκολα μπορεί να τα χειρισθεί ο καθένας. Αν πεισθώ πάλι ότι δεν μπορώ να φανώ χρήσιμος ο δρόμος για το σπίτι μου είναι γνωστός και δεν έχω προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες.