Περί δημοσιογραφίας και άλλων δαιμονίων: Όταν βασιλεύει η λάθος «ΑΠΟΨΗ»

Της Άρια Νικολοπούλου

«Αυτό που φοβάμαι πάνω απ’ όλα είναι η εξουσία με ατιμωρησία». 
Προφανώς η Isabel Allende δεν είχε υπόψη της την ελληνική δημοσιογραφία όταν εξέφρασε τη συγκεκριμένη άποψη, αλλά ταιριάζει γάντι στις ημέρες που διανύει η ενημέρωση στον τόπο μας. Εννοείται πως δεν ισχύει για το σύνολο των μέσων, αλλά η κατάχρηση εξουσίας από πλευράς συγκεκριμένων ΜΜΕ αγγίζει πλέον τα όρια του εξόφθαλμου και ωμού εκβιασμού.

Και για να μην πετάω και εγώ λάσπη στον ανεμιστήρα, θα αναφερθώ σε συγκεκριμένο παράδειγμα. Πήρε το μάτι μου –νομίζω στο Facebook- είδηση ότι ο εκδότης Βίκτωρας Μητρόπουλος και η εφημερίδα ΑΠΟΨΗ καταδικάστηκαν από το Πρωτοδικείο Αθηνών για εξύβριση και δυσφήμιση μεγάλου ελληνικού επιχειρηματικού ομίλου. Το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη αγωγή, που αντιμετωπίζει η συγκεκριμένη εφημερίδα, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Δεν έχω τίποτα με την εφημερίδα και τους δημοσιογράφους της, αλλά ούτε είμαι από εκείνους που περιμένουν να έρθει το πρόβλημα στην αυλή τους, για να πάρουν θέση. Ούτε επιχειρηματίας είμαι, ούτε πολιτικός είμαι με καταθέσεις που αναπαύονται σε εξωτικά μέρη. Είμαι όμως σκεπτόμενος άνθρωπος και δεν ανέχομαι να κοροϊδεύουν κάποιοι τη λογική μου.

Δεν πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή η επίσημη Πολιτεία να ασχοληθεί και με το θεσμικό πλαίσιο που διέπει τον Τύπο. Είναι δυνατόν δηλαδή ο καθείς να μπορεί να διατηρεί μια εφημερίδα, η οποία τόσο απροκάλυπτα λειτουργεί ως όχημα συμφερόντων, εκτελώντας, ανάλογα με τους εντολείς της, συμβόλαια εξόντωσης επιχειρηματιών; Να στοχοποιούνται επαγγελματικά άνθρωποι –επιχειρηματίες ή μη- μέχρι τελικής εξόντωσης; Στο όνομα ποιας ελευθερίας του Τύπου και πως αυτή ορίζεται; Στην τελική, η ατιμωρησία το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί κάθε είδους εκδότες- λαμόγια, που αν μη τι άλλο "μαυρίζουν" τον τίτλο του δημοσιογράφου. Η κίτρινη ή η υποτελής δημοσιογραφία υπάρχει και θα υπάρχει όσο η δικαιοσύνη θα επιμένει να κλείνει τα μάτια και όσο όλοι εμείς θα συνεχίσουμε να επιβραβεύουμε μια δημοσιογραφία της αλητείας και του εκβιασμού.

Σύμφωνα με τα εγχειρίδια δημοσιογραφίας, δεν είναι είδηση όταν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνδρα. Είναι είδηση όταν ένας άνδρας δαγκώσει έναν σκύλο. Τα εγχειρίδια δημοσιογραφίας δεν έχουν προνοήσει βέβαια αν είναι είδηση ή όχι όταν μια εφημερίδα προσπαθεί να «δαγκώσει» έναν επιχειρηματία.

Αλίμονο τελικά αν ο κάθε ένας υπονομεύει την ελληνική επιχειρηματικότητα, που έχει απομείνει και επιμένει να παλεύει κόντρα στους καιρούς. Και αν στην τελική ο κάθε επιχειρηματίας είναι τόσο αναλώσιμος από τα media, πόσο αδύναμος απέναντι στην εξουσία τους πρέπει να νιώθει ο απλός πολίτης;