Τελικά συνέβη και αυτό το απίθανο. Βρήκαν κάποιοι ευκαιρία να συνδυάσουν τον υπόγειο καβγά για τη διαδικασία, αλλά και το «τάιμινγκ» ανάδειξης νέου αρχηγού με την ανάγκη... ιδεολογικής αναβάπτισης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Στο πλαίσιο... αποσυμφόρησής της, μάλιστα, από μια υποτιθέμενη «δεξιά στροφή» των τελευταίων ετών.
Δυστυχώς, η κουβέντα είναι «οut of context», όπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες. Εκτός
τόπου και χρόνου, αλλά και άνευ ουσιαστικού νοήματος. Γιατί στην εποχή του Μνημονίου η πολιτική απήχηση στην κοινωνία δεν προσμετράται στην κλίμακα «Αριστερά - Δεξιά». Τελειώσαν εδώ και χρόνια αυτά τα παραμύθια.
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από ιδεολογικό αναπροσδιορισμό. Από... υπαρξιακό προσδιορισμό έχει ανάγκη για να βρει επιτέλους τη νέα της κοινωνική αναφορά.
Τα πιστοποιητικά... «δεξιοφροσύνης» που κραδαίνουν διάφοροι ανόητοι, αλλά και τα δήθεν ανοίγματα στον «μεσαίο χώρο» (σ.σ.: ποιον μεσαίο χώρο, ρε παιδιά;) ανήκουν ασφαλώς σε άλλες εποχές και αφήνουν τον κόσμο της παράταξης παγερά αδιάφορο.
Την τελευταία τετραετία η Νέα Δημοκρατία δεν είχε ιδεολογικό στίγμα ούτε φυσικά έκανε κάποια θεαματική στροφή προς τα δεξιά. Αμιγώς μνημονιακό στίγμα είχε και έτσι απαξιώθηκε από την κοινωνία. Σήμερα, επομένως, αυτήν τη «ρετσινιά» καλείται να αποτινάξει. Οχι τη δεξιά της υπόσταση, που ουδέποτε μονοπώλησε την ιδεολογική της ταυτότητα. Το αντίθετο, μάλιστα!
Λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, σε ένα άρθρο με τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Ελληνας και... δεξιός», σημείωνα τα ακόλουθα:
«Η σημερινή Ν.Δ. δεν αποτελεί πλέον δεξιό κόμμα. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβέστεροι, θα λέγαμε ότι η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή ουδέποτε έλαβε τη μορφή ενός καθαρόαιμου συντηρητικού σχήματος, όπως άλλα που ξέρουμε στην Ευρώπη... Η Ν.Δ. των πρώτων ετών της Μεταπολίτευσης ήταν ένα αμιγώς κεντροδεξιό κόμμα πλατιάς κοινωνικής απήχησης. Και έτσι έπρεπε να είναι μετά την επώδυνη εμπειρία της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας, ώστε να αγκαλιάσει κεντρώα μεσοαστικά στρώματα και να απογαλακτιστεί από το φάντασμα του χωροφύλακα και την κληρονομιά της ΕΡΕ.
Στη συνέχεια και με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στο προσκήνιο, η πολιτική ανάγκη ενός κεντρώου ανοίγματος μετατράπηκε σταδιακά σε παρατεταμένο... ενοχικό σύνδρομο που αναγόρευσε τη λέξη "δεξιά" σε συνώνυμο οπισθοδρομικότητας. Ο αγνός πατριωτισμός και τα αντικομμουνιστικά ανακλαστικά θεωρήθηκαν ντεμοντέ σε μια κοινωνία που άρχισε να γαλουχείται στα κεντροαριστερά "πρέπει" και στη θολοκουλτούρα του προοδευτισμού. Στην περίοδο Μητσοτάκη η Ν.Δ. μπολιάστηκε με ψήγματα άκρατου νεοφιλελευθερισμού που θα ταίριαζαν σε ένα πολύ μικρότερο "κόμμα της αγοράς", από αυτά που απευθύνονται στο κεφάλαιο και στερούνται λαϊκής απήχησης. Αλλά και ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε τον μεσαίο χώρο, δηλώνοντας τον Νοέμβριο του 2003 στους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" ότι η Ν.Δ. είναι "ένα ξεκάθαρα μη δεξιό κόμμα"...
...Στην πρόσφατη περίοδο του Μνημονίου η Ν.Δ. αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ. Η αταίριαστη αυτή όσμωση αποτέλεσε και τη χαριστική βολή στα εναπομείναντα γονίδια "λαϊκής Δεξιάς" της ιστορικής παράταξης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία παράπλευρων πολιτικών κομμάτων από τα σπλάχνα της (σ.σ.: Ανεξάρτητοι Ελληνες), αλλά και πολύ δεξιότερα, σε έναν χώρο που συνορεύει με εξτρεμιστικές εκδοχές εθνικοσοσιαλισμού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία, στο όνομα ενός μονοσήμαντου "φιλοευρωπαϊσμού", για να μην πω "φιλογερμανισμού", θυμίζει πολύ περισσότερο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη... Η εξέλιξη αυτή άφησε πολιτικά άστεγους εκατοντάδες χιλιάδες συντηρητικούς οπαδούς της παράταξης που δυσκολεύονται να βρουν κόμμα για να ψηφίσουν, βιώνοντας υπαρξιακό αδιέξοδο».
Αυτά έγραφα λοιπόν τον περασμένο Δεκέμβριο. Και ήρθαν δυστυχώς οι εκλογές να με επιβεβαιώσουν. Στη Ν.Δ., όμως, ακόμη και σήμερα δεν βλέπουν την ουσία του προβλήματος και επιμένουν να παίζουν κρυφτούλι με τη Δεξιά και το μεσαίο χώρο.
Για να τελειώνουμε με αυτά τα καλαμπούρια: Δεξιός δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος μουσαφίρης του κόμματος που τάσσεται αβίαστα υπέρ των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας ούτε αυτός που λέει... «βάστα, Σόιμπλε». Σε άλλη κατηγορία ανήκουν αυτοί και μόνο δυσφήμηση προσφέρουν σε ένα πατριωτικό κόμμα. Και από την άλλη πλευρά, τα ιστορικά στελέχη της Ν.Δ. ας σταματήσουν τα ανέκδοτα για τον «μεσαίο χώρο». Μόνο στον «εκσυγχρονισμό», στον Σημίτη και στον αλήστου μνήμης... Λούλη παραπέμπουν αυτά, δημιουργώντας ναυτία στον κόσμο της παράταξης. Τίποτα πιο φρέσκο δεν υπάρχει;..
Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου