Στερνό αντίο στον αδικοχαμένο αδελφό Γιώργο Γόδου

Γιώργο μια βδομάδα χωρίς εσένα. Μια βδομάδα με θλίψη και πόνο. Με κόπο μαζεύω τις αντοχές μου για να σου πω τα τελευταία λόγια.

Γεννηθήκαμε, Γιώργο σε μια ήσυχη οικογένεια, βαθιά σημαδεμένη από τα τραύματα του εμφυλίου. Η μάνα μας, απλοϊκή ευλογημένη γυναίκα αφού από το γάλα της βύζαξαν και άλλοι συνομήλικοι των παιδιών της και με τα γιατροσόφια της έγιανε πολύ κόσμο «χωρίς δραχμή γιατί αλλιώς δεν πιάνει».

Ο πατέρας μας, καλοκάγαθος πρωτομάστορας, τίμιος μέχρι υπερβολής, έμελλε να δει να φεύγουν πριν από αυτόν τα δύο από τα τέσσερα παιδιά του. Μεγαλώσαμε με χίλιες στερήσεις, μας μπόλιασαν όμως την αλήθεια, την εργατικότητα και το ήθος.

Στο Δημοτικό ήσουν καλός μαθητής μα πώς να συνεχίσεις; Μπήκες κατευθείαν στο αλέτρι, έσταζε ο ιδρώτας από το αμούστακο πρόσωπο, στις χαραγμένες αυλακιές. Μια σπάνια σωματική δύναμη σε έκανε να βλέπεις τις πιο δύσκολες δουλειές σαν παιχνίδι. Δεκαέξι, μόλις, χρονών φεύγεις εργάτης στη Θήβα, γύρισες γρήγορα από εκεί, φίλησες το ντερέκι του σπιτιού και ρίζωσες στο χωριό. Ανήσυχος, αψηφώντας τους τρέχοντες κανόνες και προπάντων ριψοκίνδυνος. Σαν μαγνήτη σε τραβούσαν οι δύσκολες ακροβασίες, παραήσουν ευθύς, μα πίσω από όλα αυτά κρύβονταν μια ευαίσθητη ψυχή.

Εποχή του άφθονου κοινοτικού χρήματος και των αγροτικών επιδοτήσεων, ώριμος άνδρας πια, αποφασίζεις να κάνεις τη δική σου οικογένεια. Πριν όμως προλάβεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου έρχονται οι δίσεκτοι καιροί και φέρνουν τα πάνω κάτω. Ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός και άνισος. Ισορροπείς ανάμεσα σε συμβιβασμούς που δε θέλεις και στραβοπατήματα. Στο βάθος πάντα απροσκύνητος. Τη λύση τη δίνει το θρυλικό βουνό. Η ανθρώπινη απληστία όμως δεν το σεβάστηκε. Ξεγυμνώνονται οι πλαγιές της Τζένας, νύχτα μέρα χιλιάδες τόνοι φορτώνονται με άλλοτε νόμιμη, άλλοτε δυστυχώς λαθραία, ξυλεία. Κάποτε εναντιώθηκε. Διάλεξε εσένα το γενναίο, που ποτέ δε φοβήθηκε το θάνατο, για να μας συνεφέρει.

Στέκεσαι σε στάση προσοχής όταν το ξεχασμένο δέντρο φονιάς βρίσκει το στόχο. Δε σε γονάτισε, σε έριξε μπρούμυτα σαν αστραπή. Οι σύντροφοί σου στο συνεταιρισμό πάγωσαν. Κανείς δε θέλει να το πιστέψει…

Γιώργο έφυγες όρθιος όπως οι λίγοι και εκλεκτοί. Είμαι περήφανη που είσαι αδελφός μου. Καταδικασμένη να θυμάμαι, ως το τέλος, τον μεγάλο χορό των αγαπημένων που χάθηκαν άδικα. Αν σε έχω πικράνει συγχώρεσέ με, αν πάλι με αμφισβήτησες δεν σου θυμώνω.

Τώρα αναπαύεσαι. Σε δροσίζει ο αγέρας του Πάικου, σε συντροφεύει το ανταριασμένο τραγούδι των νερών της Ουσέας. Ας είσαι το τελευταίο θύμα αυτής της ατέλειωτης παράνοιας.

Αιωνία σου η μνήμη Αδελφέ.

Ανέτα Γόδου